Επ, γεια σου πάλι, όποιος και αν είσαι. Να σε ρωτήσω κάτι; Εγώ δε σε ξέρω, εσύ, όμως, σε ξέρεις; Ξέρεις ποιος είσαι; Μη βιαστείς να απαντήσεις. Δε θέλω να μάθω το όνομα ή το επάγγελμά σου. Θέλω να σκεφτείς και να μου πεις ποιος πραγματικά είσαι. Σε δυσκολεύω, έτσι δεν είναι; Γιατί μια ερώτηση που φαντάζει γελοιωδώς εύκολη καταλήγει ο πιο δύσκολος γρίφος. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν ξέρεις τι ή πώς να απαντήσεις. Μπορεί για σένα η απάντηση να μην μπορεί να εκφραστεί με λέξεις. Άλλωστε, πως μπορούν μονάχα οι λέξεις να περιγράψουν κάτι τόσο σύνθετο. Αλλά μπορεί, ακόμη, απλώς να μη γνωρίζεις την απάντηση. Μπορεί όντως να είσαι ξένος με τον πιο οικείο σου.
Ο Alphonse Karr κάπου κάποτε είπε, πως για κάθε άνθρωπο υπάρχουν τρεις χαρακτήρες, τρεις εαυτοί∙ υπάρχει αυτός που δείχνουμε, αυτός που έχουμε και αυτός που νομίζουμε πως έχουμε. Υπάρχει, δηλαδή, ο παρουσιαζόμενος, ο πραγματικός και ο αντιληπτός μας εαυτός. Εγώ θα ήθελα να προσθέσω έναν ακόμη∙ τον επιθυμητό εαυτό, αυτόν που θα θέλαμε να είμαστε. Όμως, τελικά ποιος από όλους αυτούς είμαστε; Είναι ο «πραγματικός» εαυτός ο μόνος αληθινός; Και αν το δεχτούμε αυτό τότε απορρίπτουμε τους άλλους; Η αλήθεια βρίσκεται, όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις, κάπου στη μέση. Γιατί στην πραγματικότητα οι εαυτοί μας δεν είναι ανεξάρτητοι αλλά αλληλεξαρτώμενοι, ο ένας διαμορφώνει τον άλλον και ο ένας κλέβει από τον άλλον.
Προσπαθώντας να δείξεις πως είσαι κάτι, υιοθετείς συνήθειες και συμπεριφορές που να ταιριάζουν με το προσωπείο που πλασάρεις, οπότε μέρος αυτού γίνεται και δικό σου μέρος και ο παρουσιαζόμενος εαυτός αποκτά σημεία τομής με τον πραγματικό. Το ποιος νομίζουν οι άλλοι πως είσαι διαμορφώνεται από στοιχεία και ενδείξεις που εσύ δίνεις, στοιχεία που, όμως, ενδεχομένως παρερμηνεύονται δίνοντας λάθος εντύπωση και δημιουργώντας παράλληλα ένα χάσμα μεταξύ πραγματικού, αντιληπτού και παρουσιαζόμενου.
Με ανάλογο τρόπο τέμνεται και ο επιθυμητός με τον πραγματικό εαυτό, γιατί στην προσπάθεια να αγγίξεις το επιθυμητό κάνεις κινήσεις που σου επιτρέπουν να φτάσεις πιο κοντά του και να κατακτήσεις τελικά ένα μέρος του. Ακόμα, το πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου σχετίζεται άμεσα με τη ψυχοσύνθεση, την καθημερινότητα, τις εμπειρίες και τα ενδιαφέροντά σου, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ποιος είσαι.
Και κάπως έτσι, το ποιος πραγματικά είσαι αποτελεί ένα κράμα των επιμέρους εαυτών σου. Ένα μείγμα που δεν είναι αμιγώς ομογενές, αλλά ούτε και ετερογενές. Μια αλήθεια που αιωρείται ανάμεσα στη φαντασία, στην πραγματικότητα και στην ουτοπία. Μια αλήθεια φτιαγμένη από ενδείξεις, αντενδείξεις, θεωρίες, θεωρήσεις, όνειρα, συμπεριφορές και συναισθήματα. Μια αλήθεια μεταβλητή ανάλογα με την οπτική γωνία και το πρίσμα παρατήρησης. Η δική σου αλήθεια. Γιατί κάπου εκεί καλά κρυμμένος στο κέντρο αυτού του συνονθυλεύματος βρίσκεσαι εσύ.
Και αν ρωτήσεις εμένα αν ξέρω ποια είμαι, θα σου πω πως ακόμα με ψάχνω.