Εδώ και καιρό σκέφτομαι συνεχώς μια φράση που διάβασα και με άγγιξε πολύ. «Οικειότητα: Μία σύγχρονη τυραννία». Άραγε η οικειότητα στις σχέσεις μας έχει πάρει τη μορφή ενός μεγάλου τρομακτικού τυράννου που προσπαθούμε μανιωδώς να διώξουμε; Στις μέρες μας όσο δύσκολα νιώθεις οικειότητα με κάποιον, τόσο εύκολα μπορεί να εξαφανιστεί σε λίγες στιγμές. Ξάφνου δύο ξένοι… Μία σχέση είναι σαν να φτιάχνεις ένα πύργο από τραπουλόχαρτα, θέλει επιμονή, υπομονή, προσοχή για να μη διαλυθεί όλη σου η προσπάθεια, και μπορεί ξαφνικά – χωρίς να το περιμένεις καν – να φυσήξει ο αγέρας και να το καταστρέψει. Τόσο απλά. Σε μία στιγμή.
Η απάντηση και ταυτόχρονα δικαιολογία που δίνω στον εαυτό μου είναι ότι οι άμυνες είναι πολλές, όλοι μας έχουμε χτίσει ένα φρούριο γύρω μας και δεν ανοίγουμε εύκολα την πόρτα. Σαφώς το απαιτεί η σημερινή αβεβαιότητα, η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους και ίσως για κάποιους ο φόβος να πληγωθούν. Αλλά το ερώτημα μέσα μου παραμένει. Γιατί να είναι τόσο δύσκολη η οικειότητα; Γιατί οι άνθρωποι αποφεύγουμε πολλές φορές να αφεθούμε σε μια νέα γνωριμία και να αφήσουμε ένα άτομο να εισχωρήσει στη ζωή μας; Γιατί επιλέγουμε την μοναξιά έναντι της συντροφικότητας; Είναι ο φόβος που μπαίνει εμπόδιο και μας αδρανοποιεί..
Θα πω πως η συναισθηματική μου καρδιά συμβουλεύει το εξής: να ζεις στο υπέρτατο τις σχέσεις σου, να δίνεις κομμάτια του εαυτού σου και να αγκαλιάζεις την ερχόμενη οικειότητα. Γιατί το να επιλέγεις την έλλειψη συναισθήματος για να προφυλάξεις την καρδιά σου από μια πιθανή μελλοντική στεναχώρια, σου στερεί το να ζήσεις και μια μεγαλη χαρά στο τώρα. Τη χαρά του να αγαπάς και να αγαπιέσαι.