Περπατάς στο δρόμο και ξαφνικά κάποιος σε ακουμπάει στον ώμο. Γυρνάς. Τα φρύδια σου τινάζονται, τα βλέφαρα σου ορθάνοιχτα. Το απόλυτο βλέμμα τρόμου. Η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά που την ακούς.
Βλέπεις μια φιγούρα άγνωστη μα και τόσο γνώριμη. Ένας ”βρώμικος άστεγος” σκέφτεσαι. Μην ντρέπεσαι, και εγώ το ίδιο θα έλεγα. Προσπαθείς να ηρεμήσεις αλλά μάταια, ανοίγει το στόμα του και βγάζει φωνή.
Λέει λόγια περίεργα, εσύ ίσα που τον ακούς. Όχι από φόβο, αλλά από υπεροψία. Παραλήρημα για την 11/9, για αεροψεκασμούς και θεωρίες, πράγματα αναληθή και ασυνάρτητα. Εσύ καλά κάνεις και δεν ακούς.
Ο χρονοταξιδιώτης όμως είναι από άλλη εποχή. Θέλει να πει τα μυστικά του μελλοντικού κόσμου σε κάποιον, όμως κανείς δεν τον ακούει. Επιθυμεί τα λόγια του να ακουστούν, όχι ο ίδιος. Το πρόβλημα που έχει στην εποχή του ήρθε να σου πει, για να το λύσεις πριν καν δημιουργηθεί. Όμως δεν τον άκουσες, κανείς δεν τον άκουσε.
Τις περισσότερες φορές ο άγνωστος γνώριμος είναι ένας τρελός, ένας ναρκομανής, ένας ψυχοπαθής σε παραλήρημα. Τις περισσότερες φορές θα ακούς ασυναρτησίες. Tις περισσότερες φορές θα χάσεις ένα λεπτό ή και 5 από την ήμερα σου. Τα οποία συνέχεια πετάς σε αηδίες.
Τι κάνεις τις λίγες φορές όμως; Τη μια; Όταν ο χρονοταξιδιώτης, από όλο τον κόσμο διαλέξει εσένα για να εκμυστηρευτεί το μέλλον, και να σου αναθέσει την ευθύνη να το διορθώσεις; Αν πεις “τι λέει ο τρελός”, το σύμπαν θα σημειώσει μαύρη μέρα. Γιατί θέλει να μιλήσει σε άνθρωπο και μιλάει σε τοίχο. Θέλει να σε βοηθήσει και δε μπορεί, και η πραγματικότητα γίνεται άβυσσος και ο χρονοταξιδιώτης αλεξιπτωτιστής στο κενό.
Αν άκουγες; Η ύπαρξή του θα ήταν η σημαντικότερη στον κόσμο. Η ζωή θα γινόταν λιγότερο αφόρητη για κάποιον, ίσως και για ‘σένα. Ίσως να είχες την ευκαιρία να ακούσεις ένα καινούριο πρόβλημα, και να αποκτήσει η ύπαρξή σου νόημα. Θα είχες την τιμή να ακούσεις λόγια του μέλλοντος.
Αν είσαι εσύ;