Ο άνθρωπος που συγχωρεί

Τον τελευταίο καιρό προβληματίζομαι πολύ έντονα γύρω από μια συνήθεια κάποιων ανθρώπων. Τη συνήθεια αυτή που ξεχνούν γρήγορα μια αδικία ή μια αχάριστη συμπεριφορά που έχουν δεχθεί ως άνθρωποι από κάποιον άλλον. Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο προσόν για έναν άνθρωπο από το να μπορεί να συγχωρέσει αυτόν που δεν του φέρθηκε όπως ο ίδιος άξιζε.

Αυτοί οι πολλοί, λοιπόν, το λένε αυτό για αρκετούς λόγους. Κατά κύριο λόγο, λέγεται γιατί ο άνθρωπος που συγχωρεί ξέρει και μικραίνει τον εγωισμό του και τιθασεύει το εγώ του. Ο άνθρωπος που συγχωρεί έχει την ευλογία να μην κουβαλά στο πέρασμα του χρόνου όλη αυτήν την αρνητική ενέργεια που μπορεί να προκαλεί πόνο, θλίψη ή ακόμη και οργή. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να προχωρά στο μέλλον κενός από κατήφειες και ανόητα συναισθήματα που θα μπορούσαν να τον αλυσοδέσουν στο παρελθόν και να τον αφήσουν μια για πάντα δέσμιο των σκάρτων ανθρώπων που συνάντησε στο διάβα του. Ο άνθρωπος αυτός γνωρίζει πολύ καλά την αξία του και δεν ενοχλείται με το αν κάποιος την αναγνωρίζει ή όχι, γιατί ακριβώς τα έχει βρει με τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος που συγχωρεί δεν είναι δειλός. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να αποβάλεις από μέσα σου μια αδικία ή μια αχάριστη πράξη που έγινε σε βάρος σου. Θέλει πολλή δύναμη για να καταλάβει κάποιος ότι η πραγματική αποστολή του ανθρώπου εκπληρώνεται στο «μαζί» και πόσο μάλλον για να φέρει την αποστολή του αυτή σε πέρας. Και η δύναμη αυτή πηγάζει από τον ίδιο τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Από εσένα και μόνο εσένα εξαρτάται το αν θα επιλέξεις να είσαι χαρούμενος και να προχωρήσεις στη ζωή σου ή αν θα μείνεις για πάντα μίζερος και στάσιμος.

Είναι μεγάλη η δύναμη της επιλογής. Και όλα στη ζωή μας είναι επιλογές. Γι’ αυτές κρινόμαστε, άλλωστε, σε όλα τα επίπεδα. Κρινόμαστε από το ποιο θα είναι το αντικείμενο που επιλέξαμε για τις σπουδές μας. Κρινόμαστε από το επάγγελμα που θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε. Κρινόμαστε ακόμη από τις επιλογές μας στην διασκέδασή μας ή στην ψυχαγωγία. Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οι επιλογές μας καθορίζουν το ποιοι είμαστε εμείς. Γιατί στην τελική εμείς δεν είμαστε οι επιλογές μας;

Εμείς επιλέγουμε τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Εμείς επιλέγουμε να τους αφήνουμε χώρο στη ζωή και τη ψυχοσύνθεσή μας. Εμείς επιλέγουμε αν οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε μπορούν να μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε στην ζωή μας. Εμείς επιλέγουμε αν θα βρεθούμε ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία ή όχι.

Βλέπεις, αυτό νομίζω ότι είναι εν τέλει και το μυστικό της ευτυχίας: Να επιλέγεις να συγχωρείς την αδικία και την αχαριστία που υφίστασαι και να τις πολεμάς όπου βρεθείς και όπου σταθείς για λογαριασμό εκείνων που δεν μπορούν να τις συγχωρέσουν. Γιατί εσύ μπορείς να τα καταφέρεις! Μπορείς να αφανίσεις τα δύο αυτά κακά που τόσο μπορούν να πληγώσουν τους αδύναμους ανθρώπους.