Και ξάφνου, σταμάτησε ο κόσμος. Δε σε ρώτησε. Σε παρέσυρε. Κι εσένα, όπως κι όλους. Ποτέ άλλοτε το «όλοι» αυτού του κόσμου δεν υπήρξε τόσο γεμάτο. Ασφυκτιά. Βρέθηκε ο καθείς με τόσο χρόνο στα χέρια του κι αισθάνθηκε αμηχανία. Άβολο πράγμα η μοναξιά. Ειδικά αν ποτέ σου δεν έμαθες να τη διαχειρίζεσαι.
Στα Κινέζικα, καλή ώρα, η λέξη «κρίση» γράφεται με δύο γράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος. Το άλλο σημαίνει ευκαιρία. Εσύ διαλέγεις. Πάντοτε εσύ διάλεγες, άλλωστε. Ακόμη κι αν δεν τό ‘βλεπες ποτέ.
Όμως, η κρίση δείχνει να κοπάζει. Ο εαυτός σου της καραντίνας λίγη σημασία θά ‘χει σε λίγο καιρό. Εσύ το ξέρεις αν βούλιαξες σ’ έναν καναπέ, σκοτώνοντας την ώρα σου. Κι αν άδραξες τη μέρα, πάλι εσύ το ξέρεις. Αλλού είναι στραμμένα τα βλέμματα τώρα.
Σ’ αυτή την απλή, καθημερινή χειραψία, που θα επιστρέψει. Σ’ αυτό το βάλσαμο, την αγκαλιά, που σού ‘λειψε. Στον γλυκό, μεσημεριανό καφέ, χωρίς λόγο κι αιτία. Στα φιλαράκια σου. «Θα είναι όλα πιο ωραία», λέτε μαζί και το πιστεύετε. Στις βόλτες τις ατέρμονες, χωρίς μήνυμα. Στις αποστάσεις, που θα εκμηδενιστούν. Στα γέλια, εκείνα τα ομαδικά, τα απαράμιλλα. Αυτά «κοιτά» ο κόσμος με μανία σήμερα.
Στο καλοκαίρι, που κάθε βράδυ το ρωτάς αν αργεί. Στην παραλία, με τις μπίρες. Στα μακροβούτια σου. Στις ταράτσες, τις κρυφές, τις άγνωστες. Στην αιώρα σου, που ξεγελά τον χρόνο, με χαμόγελο. Στο αλάτι, την άμμο, τον ήλιο. Στα πάρτι, τη μουσική και την τεκίλα. Αυτά σου λεν’ τα όνειρα τώρα.
Στα ξυπόλητα πόδια σου, που ξέχασαν να καίγονται. Και στ’ άλλα, που κρέμονται απ’ τα μπαλκόνια. Με φόντο το μπλε. Στην κιθάρα σου, έξω απ’ το αντίσκηνο, που περιμένει μια παρέα. Και στους κύκλους. Εκείνους με τη φωτιά στη μέση.
Μα, κυρίως, όλοι κοιτάνε κι αναζητούν αυτό το κάτι. Αυτό το κάτι, που στο εξής, θα τό ‘χει κάθε βλέμμα. Αυτό το κάτι της νίκης, της ελπίδας, της αισιοδοξίας, που γύρω γύρω θα αιωρείται. Και θά ‘χει παρέα την εξέλιξη, την ωρίμανση, την στροφή. Την πληγή που έγινε δύναμη, την ενδοσκόπηση που έγινε αυτοβελτίωση, το απλό που έγινε πολυτέλεια.
Κι αυτό το κάτι, πώς το λένε να δεις… Αλλαγή. Κορυφαία λέξη. Ζητά πόνο, κόπο, τρόμο. Μα, σου δίνει πίσω ζωή. Καινούργια.
Θ’ ανατείλει ο ήλιος, κι όλα θα ειν’ αλλιώτικα.
Comments are closed.