Είμαι ένα νεαρό παιδί. Δεκαπέντε ετών. Η καθημερινότητα είναι αρκετά γρήγορη στην εποχή μας και αγχώδης. Μέσα σε αυτήν υπάρχει έντονη κριτική και πίεση από παντού. Προσπαθώ να μιλήσω, να εκφραστώ. Μιλώ για ισότητα όλων των τάξεων. Χαρακτηρίζομαι ως αναρχικός που στόχο έχω μόνο να προκαλώ χάος και καταστροφές. Εκφράζω την αγάπη μου για την πατρίδα στην οποία έχω γεννηθεί και μεγαλώσει. “Μα τι πράγματα είναι αυτά που λες; Οι αντιλήψεις σου είναι εθνικιστικές και φασιστικές. Θά ‘πρεπε να ντρέπεσαι.”.
Βάζω μια αέρινη φούστα. Δέχομαι αρνητικά σχόλια για το “προκλητικό” μου ντύσιμο. Πως ντύνομαι σαν μια εκδιδόμενη και θα έπρεπε να προσέχω την εμφάνισή μου. Βάζω μια ενδυμασία που καλύπτει ολόκληρο το σώμα μου. “Κοίτα πώς ντύθηκε, σαν καλόγρια είναι!”. “Πού πας έτσι παρτσακλό;“. Εκδηλώνω τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις. Μου λένε πως δε γίνεται να αγαπώ κάποιον του ίδιου φύλου. Με σπρώχνουν, με βρίζουν, με χτυπούν μέχρι να πέσω στο πάτωμα. Οι προτιμήσεις μου είναι άτομα διαφορετικού φύλου. Ακούω πως στον 21ο αιώνα όπου ζούμε δε θα έπρεπε να υπάρχει καμία διάκριση στον έρωτα, όποιας μορφής κι αν είναι, παρόλο που δεν έχω αναφέρει τίποτα.
Φοβάμαι. Δε μιλάω. Ακολουθώ τη μάζα. Αρχίζω να γίνομαι “ο μάγκας”, “ο δυνατός”, “η αφελής”, “η αδύνατη”. Ό,τι είναι αποδεκτό στην κοινωνία που ζω. Νιώθω μεγάλη πίεση, δε μου αρέσει καθόλου αυτό που γίνεται. Όλοι εκφέρουν την άποψή τους, χωρίς κανένας στην ουσία να αναφέρει τίποτα. Όλοι σχολιάζουν χωρίς να σκέφτονται, άκριτα και χωρίς παιδεία. Έτσι γίνομαι κι εγώ εξωτερικά όλα τα παραπάνω, που ίσως αργότερα με επηρεάσουν και με βάλουν κι εμένα σε “καλούπια”. Αλήθεια, αυτή είναι η “δημοκρατική” κοινωνία στην οποία θέλω να ζω;