του Κωνσταντίνου Κεφαλογιάννη
Καθώς πλησιάζουμε στην ολοκλήρωση άλλης μιας χρονιάς, ορμώμενοι από τη μεγαλύτερη εορτή του έτους, τα Χριστούγεννα, είναι όμορφο να κάνουμε πάντα τέτοιες ημέρες μια ανασκόπηση. Ανασκόπηση των συνθηκών που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε, των χαρούμενων στιγμών αλλά και των δύσκολων συγκυριών που πέρασαν το τρέχον έτος.
Στο επίκεντρο της φετινής χρονιάς, πέραν της υγειονομικής κρίσης, αναδείχθηκαν για πρώτη φορά σε τόσο έντονο βαθμό και σε τόσο σύντομο διάστημα, παθογένειες δεκαετιών (μην τολμήσω να πω αιώνων) αναφορικά με τις σχέσεις των δυο φύλων. Σκάνδαλα, εγκλήματα και στυγερά στιγμιότυπα μονοπώλησαν δυστυχώς το ενδιαφέρον σε πολλές ενημερωτικές και μη εκπομπές. Δεδομένης αυτής της κατάστασης και με το momentum του κλεισίματος μιας χρονιάς να πλησιάζει, είναι μια θαυμάσια στιγμή να εκθειάσουμε τα όσα όμορφα μπορούμε να κάνουμε για το γυναικείο φύλο αλλά και για να τελειοποιήσουμε αυτή την σχέση.
Το savoir vivre ή σε ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά: ‘’να ξέρεις να ζεις’’, είναι το σύνολο αποδεκτών κοινωνικών συνηθειών που πρέπει να πράττουμε σε κάθε στιγμή και περίσταση της ζωής μας. Αλλά καθώς το κείμενο αυτό δεν αποσκοπεί στο να γίνει μια αντιγραφή κάποιων κανόνων ενός εγχειρίδιου καλής συμπεριφοράς, θα προσπαθήσω να αντλήσω το νοήμα του savoir vivre με έναν τρόπο πιο ελεύθερο, δίχως αυστηρά ταμπού, με τρόπο σύντομο και περιεκτικό και να δώσω εκείνες τις νότες που θα συνθέσουν έναν καλύτερο άντρα και κατ’επέκτασιν έναν καλύτερο άνθρωπο.
Ο κανόνας είναι ένας και ίσως ο πιο σημαντικός. Να συμπεριφορόμαστε στην γυναίκα που έχουμε απέναντί μας – είτε πρόκειται για φιλική είτε για επαγγελματική σχέση, είτε για ένα μεγάλο έρωτα – ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που επιθυμούμε να αντιμετωπίζει την μητέρα μας, ο φίλος, ο συνεργάτης ή ο άντρας της. Τι πιο όμορφο και τρυφερό απ’ το να μπορούμε να έχουμε την μητέρα μας χαμογελαστή; Έτσι πρέπει να είναι κάθε γυναίκα που βιώνει ένα στιγμιότυπο με εναν ευγενικό άντρα.
Καθώς θέλω να δώσω ένα προσωπικό στίγμα, θα μοιραστώ μια συμβουλή που μου είχε δώσει μόλις στα δεκαπέντε μου ο αγαπητός μου θείος Βασίλης: «Κωνσταντίνε, να είσαι με τις γυναίκες ένας ιππότης, να μην τις πληγώνεις. Είναι προτιμότερο να πληγωθείς εσύ από το να στενοχωρήσεις μια γυναίκα». Ομολογώ ότι μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω το βάθος αυτής της σκέψης, αλλά χρόνο με τον χρόνο κατασταλάζω πως εκεί που ο «ιπποτισμός» εκλείπει, πρέπει να είμαστε εμείς που θα συντηρήσουμε αυτές τις αρχές. Για το τέλος κρατάω τον πιο σημαντικό άντρα που πέρασε από τη ζωή μου. Τον πατέρα μου. Έναν άνθρωπο που έζησε τις εποχές του τανγκό και των έντονων παθών. Αυτόν που μου δίδαξε μέσα από τα αναρίθμητα βιώματά του, τη σημασία του να είμαι ένας gentleman και να προστατεύω με αυτόν τον τρόπο την ανδρειοσύνη μου.
Γιατι στο τέλος τι μένει; Στιγμές, οι πιο σημαντικές μας στιγμές που περάσαμε δίπλα σε μια γυναίκα. Την αγκαλιά της μάνας στη στιγμή της γέννας, τον πρώτο εφηβικό έρωτα, την πρώτη μας ερωτική σχέση, το πρώτο σ’αγαπώ, το ναι του γάμου και τη φροντίδα που απολαμβάνουμε στο γήρας.
Ο τίτλος του άρθρου μου είναι ευγένεια και εορτές για να μας υπενθυμίζει σε τέτοιες ιδιαίτερες ημέρες πως οι ευγενείς τρόποι μπορούν να μας εξαγνίσουν, καθώς η ευγένεια δεν κοστίζει τίποτα και αγοράζει τα πάντα. Για ένα χαμόγελο ζούμε. Καλή χρονιά!