Προσπαθείς να τα μετρήσεις, αλλά χάνεσαι και ξεκινάς ξανά και ξανά από την αρχή. Βλέπεις τα σχήματα που κάνουν, πώς παιχνιδίζουν με το φως, μικρά διαμαντάκια, αντανακλώνται στο νερό.
Ξαπλώνεις στην άμμο, έχοντας δεμένα τα χέρια για προσκεφάλι, σου περνάει από το μυαλό ένας σκοπός που θα ήθελες να μουρμουρίσεις, να τον ενώσεις με τον παφλασμό των κυμάτων. Μένεις σιωπηλός, ο ήχος της θάλασσας που σκάει στην ακτή είναι καλύτερη μουσική από αυτήν που σκαρφίστηκες πριν από λίγο.
Το φεγγάρι όπως το κοιτάς, τι έχει να σου πει; Θρηνεί τον ήλιο του, μη γνωρίζοντας πότε θα σμίξουν ξανά.
Κι όταν αρχίζει να χαράζει, το τελευταίο αστέρι που θα μείνει στον ουρανό, θα είναι η Αφροδίτη. Ερωτευμένη με τον αφρό της θάλασσας, από τον οποίο αναδύθηκε, θαυμάζει εσένα που παλεύεις να μην κοιμηθείς ώστε να δεις τον Απόλλωνα με το άρμα του να φέρνει το πρώτο φως.