Ήρθε η ώρα να πούμε αλήθειες. Και καλώς ή κακώς η πιο σκληρή από αυτές είναι ότι όλοι κάποια στιγμή θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον άγγελο του θανάτου. «Memento Mori», όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ή μάλλον οι αρχαίοι πρόγονοι των Λατίνων, αν και αυτό μικρή σημασία έχει. Η ουσία είναι μία, «θυμήσου …
Ψιτ εσύ, ναι εσύ. Ας σε ονομάσουμε Γιάννη ή Μαρία, δεν έχει σημασία. Σου έχω μια ερώτηση. Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιτάχτηκες στον καθρέφτη; Και δεν αναφέρομαι στις φορές που κοιτάχτηκες για να πλύνεις τα δόντια σου ή για να χτενιστείς, αλλά στις φορές που όντως είδες εσένα, που παρατήρησες το σώμα σου, το πρόσωπό σου, όλες τις μικρές τέλειες ατέλειές σου που συνθέτουν τον Γιάννη ή την Μαρία. Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε μπράβο είσαι σε καλό δρόμο. Αν η απάντηση είναι «όχι», τότε σε ρωτάω γιατί;
Φοβάσαι; Και αν ναι, τί; Φοβάσαι ότι θα αντικρίσεις κάτι άσχημο ή ότι θα αντικρίσεις κάτι όμορφο εκεί που οι άλλοι βλέπουν ψεγάδια; Φοβάσαι ότι κοιτώντας τις ραγάδες, την κυτταρίτιδα, την υπαρκτή ή ανύπαρκτη τριχοφυΐα, τις ρυτίδες, τα λευκά μαλλιά, τα σημάδια, τους αγύμναστους μύες, το φτωχό μπούστο, τη μεγάλη περιφέρεια δεν θα νιώσεις αποστροφή; Φοβάσαι ότι δεν είσαι σαν αυτούς; Σαν τις γυναίκες Barbie και τους άνδρες Ken που ποζάρουν επιδεικτικά σε εξώφυλλα περιοδικών, σε διαφημίσεις, σε τηλεοπτικά πλατό, σε social media…
Ε λοιπόν σου έχω ένα μυστικό· δεν πειράζει. Και αυτό το μυστικό θέλω να το μοιραστείς και με άλλους, ώστε να πάψει να είναι μυστικό, ώστε να αποτελέσει μέρος της καθημερινότητάς μας ότι ένας άνθρωπος είναι πολλά περισσότερα από ένα σώμα. Ένας άνθρωπος είναι ψυχή και νους και αυτά δεν πρέπει να θυσιάζονται στον βωμό της βιομηχανοποιημένης ομορφιάς. Μιας ομορφιάς που προβάλει πρότυπα ατόμων με τέλειες αναλογίες, αψεγάδιαστα σώματα και αγγελικά πλασμένα πρόσωπα. Ατόμων μη ρεαλιστικών. Ατόμων που έχουν στερηθεί τροφή για να φτάσουν στα ελάχιστα κιλά, έχουν γυμναστεί σε εξαντλητικούς ρυθμούς για την τέλεια γράμμωση, έχουν παστωθεί με make up για να ξεγελάσουν τον χρόνο, την κούραση, τις πληγές και τα σημάδια, έχουν υποβάλει τους εαυτούς τους σε επεμβάσεις για να αποκτήσουν τις κοινωνικά αποδεκτές αναλογίες, έχουν μπει σε καλούπια νομίζοντας πως έτσι θα κερδίσουν μια θέση σε μια κοινωνία που δεν δέχεται τα λάθη και τη διαφορετικότητα.
Εμείς πρέπει να καθορίζουμε την κοινωνία και να μην την αφήνουμε να μας καθορίζει. Είναι στο χέρι μας, λοιπόν, το αν θέλουμε μια κοινωνία ασπρόμαυρη και ευθύγραμμη. Θυμήσου, όμως, πως η ομορφιά είναι ατελής, πολύχρωμη και με καμπύλες. Για αυτό, την επόμενη φορά μη φοβηθείς να κοιταχτείς στον καθρέφτη, γιατί αυτό που θα δεις θα είναι ένα θαύμα. Ένα θαύμα που σε αγαπάει, σε κρατάει όρθιο, σε κρατάει ευκίνητο, σε κρατάει ζωντανό. Γιατί «το σώμα μας είναι ένας γαλαξίας και τα σημάδια μας τα άστρα και οι πλανήτες». Ας κανονικοποιήσουμε επιτέλους κανονικά σώματα, κανονικά πρόσωπα και πάνω απ’ όλα κανονικούς ανθρώπους.
