Τρέχεις για να προλάβεις,
για κάτι που αξία θα σου δώσει.
Σκέψεις, αισθήματα θάβεις,
ψάχνοντας κάτι διά μαγείας να σε σώσει.
Ξέχασες ν’ ανταμώσεις τον καθρέφτη,
απέφυγες να δεις τον εαυτό σου.
Κι αν λες πως το ‘κανες, ψεύτη,
κήρυγμα έκανες με βία στο είδωλό σου.
Συνέχισε να τρέχεις
κι αν σκοντάψεις, χαμογέλα φανερά,
μήπως σε δεις και σε πιστέψεις.
Συνέχισε να υπάρχεις νοερά.
Σαν στη γραμμή τερματισμού θα φτάσεις,
γύρνα για λίγο τη ζωή σου ν’ αντικρίσεις,
τότε που επιτέλους να τρέχεις θα πάψεις,
σκέψου αν πρόλαβες ποτέ να ζήσεις.