Το 2018, έξι χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, λίγο πριν κλείσουν τα 20 χρόνια παρουσίας τους στο χώρο και λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, οι Στίχοιμα επιστρέφουν δισκογραφικά με τη «Θάλασσα».
Τη «Θάλασσα» που έρχεται να κατευνάσει τα πνεύματα μετά την καταιγίδα των «Μηχανών». Ένας δίσκος 21 κομματιών συνολικής διάρκειας 87 λεπτών που στερούνται της βίας και της ωμότητας των μηχανών, χωρίς όμως να χάνουν τον εξίσου έντονο κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα τους. Τα κομμάτια και σε αυτόν το δίσκο συνοδεύονται από μικρές αφηγήσεις, η πένα του Βαλάντη πάντα γλαφυρή και η μουσική της Μαρίνας όμορφη και ταιριαστή συνθέτοντας για ακόμη μια φορά ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Όπως οι «Μηχανές» έστρεψαν το δάχτυλο στην εξουσία, έτσι τώρα η «Θάλασσα» το στρέφει προς εμάς, αποτελώντας ένα σχόλιο σε μια πραγματικότητα που βουλιάζει και μια προτροπή για δράση με όπλα την τέχνη, τη μόρφωση, τη φιλία και τον έρωτα θυμίζοντάς μας όλα όσα έχουν αξία. Με νοήματα βαθιά μα όχι κρυφά και ύφος άλλοτε διδακτικό και άλλοτε πιο ρομαντικό μοιράζουν και μοιράζονται σκέψεις, αλλά αυτή τη φορά κυρίως συναισθήματα.
Ένας δίσκος πιο ώριμος που εκφράζει τόσο τη μουσική όσο και την προσωπική εξέλιξη των συντελεστών του μέσα στα έξι χρόνια που μεσολάβησαν από την τελευταία τους κυκλοφορία. Κάποιοι ίσως θεωρήσουν το δίσκο μονότονο, δεδομένης της απουσίας της μαχητικότητας των μηχανών, ή ότι ακολουθήθηκε μια νοηματική-μουσική πεπατημένη χωρίς ιδιαίτερους νεωτερισμούς. Εγώ θα πω, απλά, πως οι Στίχοιμα πιστοί στο στυλ τους συνέχισαν να είναι οι Στίχοιμα, θίγοντας τα θέματα που τους αγγίζουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο δημιουργώντας κάτι καινούριο εξελίσσοντας και όχι αντιγράφοντας το παλιό.
Προσωπικά αγαπημένα του δίσκου το «Σιωπηλό», η «Ελεύθερη Τέχνη» και η «Μέρα Που Σκεφτήκαμε Εμάς».