Ένα λεωφορείο είναι η ζωή, επιβιβάζεσαι και ξεκινάς το ταξίδι χωρίς να ξέρεις πού θα κατέβεις, πόσες στάσεις θα περάσεις, πού θα ανεβοκατέβεις και πού θα προσπεράσεις.
Άλλες φορές θα ανέβουν αναρίθμητα άτομα και άλλες πάλι δύο τρία, τα λίγα και σημαντικά που θα γνωρίσεις στο ταξίδι σου. Πολλές θα αποτελέσουν ανούσιες στάσεις, άλλες θα προστεθούν στη λίστα με τις αγαπημένες σου.
Με την επιβίβασή σου στο λεωφορείο γύρω σου θα δεις να υπάρχουν 2-3 χειρολαβές όπου, όποτε φρενάρει απότομα το λεωφορείο, αυτές θα στέκονται διακριτικά κοντά σου για να κρατηθείς.
Αυτές είναι άτομα που στέκονται και θα στέκονται πάντα δίπλα σου, δικά σου, μοναδικά και αγαπημένα, έτσι διακριτικά ΄όπως οφείλουν να κάνουν όσοι σε εμπιστεύονται και σε αφήνουν ελεύθερο να κάνεις τα σωστά και τα λάθη σου.
Δεν γνωρίζει κανείς τις χειρολαβές που έχει κοντά του ο καθένας μας στο δικό του λεωφορείο…
Όλοι όμως έχουμε έναν κοινό αντίπαλο που καλούμαστε να νικήσουμε… και να ξεπεράσουμε. Το ξερίζωμα των χειρολαβών.
Βλέπεις, όταν φεύγουν άτομα που αποτέλεσαν στήριγμα και παράδειγμα στη ζωή σου, πρέπει να πάψεις πια να σηκώνεις το χέρι σου για να πιαστείς όταν θα ‘ρθει μια αναπάντεχη στροφή…
Θα σου πάρει μέρες, εβδομάδες, χρόνια για να συνηθίσεις… θα σφίξεις τα δόντια και θα μάθεις να βγαίνεις όρθιος σε κάθε διαδρομή.
Έτσι κι αλλιώς η χειρολαβή λείπει, σού λείπει, και από εδώ και στο εξής πάντα θα λείπει…
Σε κάθε διαδρομή, μικρή ΄ή μεγάλη θα λείπεις…
Αφιερωμένο σε όσους ανθρώπους μάς λείπουν και σε όσους παλεύουν να ζήσουν με την απουσία τους.