Οι γνωστές αυτές «Παγκόσμιες Ημέρες» είναι πλέον διάσπαρτες στα ημερολόγιά μας. Ολοένα και αυξάνονται, μάλλον γιατί ξεχνάμε συχνά… Η θεματολογία σαφώς των Ημερών αυτών κατά πλειοψηφία αφορά μείζονα γεγονότα και ζητήματα. Τα εύλογα ερωτήματα όμως είναι αρκετά… Γιατί τιμάμε αυτές τις μέρες; Τι συμβαίνει τις υπόλοιπες; Είναι απαραίτητο να προσποιούμαστε ότι «ενδιαφερόμαστε»;
Παγκόσμιες Ημέρες όπως η μέρα «Περιβάλλοντος» χρειάζονται την ατομική συνείδησή μας απέναντί τους όλο το χρόνο. Συνθήματα του τύπου «Ξανασκέφτομαι», «Αναδημιουργώ», «Αποκαθιστώ» πρέπει να φιλτράρονται συνεχώς στο νου μας. Δεν τιμάμε μια μέρα μόνο με το να αποτρέψουμε τον εαυτό μας να πετάξει κάποιο σκουπίδι ή να «φυτέψει κάποιο δέντρο».
Η «Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS» ή «κατά των ναρκωτικών» απαιτεί την ενημέρωση και την προστασία απέναντι σε ζώσες αρρώστιες και ουσίες για να προστατέψουμε την ίδια μας τη ζωή και των γύρω μας.
Μέσω μιας ιστορικής αναδρομής φαίνεται ότι η καθιέρωση αυτών των ημερών ξεκίνησε από τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το λιθαράκι τους βέβαια στη συνέχεια έβαλαν απλοί καθημερινοί άνθρωποι, επιστήμονες και ούτω καθεξής. Δυστυχώς, όμως, αρκετές εκστρατείες για τα ζητήματα των παγκοσμίων ημερών έχουν οργανωθεί στο βωμό σκοπών διαφορετικών από την υλοποίηση κοινωφελούς έργου.
Ποια είναι η στάση μας απέναντι σε αυτό; Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε επαρκή μια ανάρτηση στα social απέναντι σε τόσο σοβαρά θέματα. Η πλειοψηφία άγεται και φέρεται βλέποντας το «δήθεν» ενδιαφέρον των υπολοίπων. Αυτοί που έχουν αξίες σταθερές, πεποιθήσεις που στηρίζονται σε έμπρακτες πράξεις, καθημερινά φροντίζουν με τις δημοσιεύσεις τους να συγκινήσουν την κοινωνία.
Λόγω αυτών των γεγονότων και γενικά άλλων ιδεολογιών, πολλοί είναι εκείνοι που τις θεωρούν «ανούσιες». Άλλοι δε υποστηρίζουν ότι ο αγώνας πρέπει να δίνεται καθημερινά κι όχι μια μέρα τον χρόνο. Επομένως αδιαφορούν επιδεικτικά.
Οι προσδοκίες των Ημερών αυτών μάλλον δεν έχουν επιτύχει τον στόχο τους, ποτέ βέβαια δεν είναι αργά. Κάθε μια από αυτές μπορεί να γίνει το ξεκίνημα για μια νέα αλλαγή νοοτροπίας. Ομάδες νέων μέσω δραστηριοτήτων, ομίλων, πανεπιστημίων προσπαθούν να δίνουν το “παρών” σε τέτοια ζητήματα καθημερινά μέσα από τις δράσεις τους. Υποκινούν τους συνομηλίκους τους και τους μεγαλύτερους, γι’ αυτό καλό είναι να τους ακούμε και να στηρίζουμε κάθε τους βήμα. Ό,τι αφορά εμάς αφορά και τους άλλους.