Μία κατάφαση. Απέναντι των πάντων και ενάντια στους πάντες και τα πάντα, το υποκείμενο λέει το νιτσεϊκό ναι στον έρωτα, στην ελευθερία και στην ελευθερία του έρωτα ως αξίες.
Σήμερα το πρωί, πρέπει να γράψω ένα γράμμα επειγόντως. Ένα σημαντικό, από το οποίο θα εξαρτηθεί η επιτυχία κάποιας υπόθεσης. Παρατώ ευχαρίστως κάθε άχαρη υποχρέωση, κάθε λεπτολογία και κάθε λεπτομέρεια, κάθε αντιδραστική συμπεριφορά που μου επιβάλλει ο κόσμος. Όλα αυτά για χάρη μιας άσκοπης κίνησης, που μου υπαγορεύει ένα εκτυφλωτικό καθήκον.
Ο κόσμος αυτός, αντιμετωπίζει κάθε εγχείρημα, υπό το πρίσμα μίας διαζευκτικής κρίσης. Επιτυγχάνω ή αποτυγχάνω, νικώ ή ηττώμαι. Ωστόσο, εγώ, πρεσβεύω μία άλλη λογική. Ταυτόχρονα και αντιφατικά, είμαι ευτυχισμένη και δυστυχισμένη. Κάθε νόημα είναι συμπτωματικό και παροδικό. Τυφλά και πεισματικά, δε χρειάζομαι και ούτε θέλω τακτικές. Έξω από τη σφαίρα του ζεύγματος και της σκοπιμότητας, υπάρχω με τις διαθέσεις της τύχης. Αντιμέτωπη με όλα και με τίποτα, δεν υπάρχω σαν νικήτρια ή νικημένη φιγούρα, παρά μόνο σαν τραγική.
Η ουσία οποιασδήποτε τραγωδίας, βρίσκεται στη σύγκρουση ανάμεσα στην ελευθερία του υποκειμένου και σε κάποια αντικειμενική αναγκαιότητα. Η σύγκρουση αυτή, δεν τερματίζεται με την ήττα ενός από τους δύο αυτούς παράγοντες, γιατί στο τέλος, αμφότεροι, φανερώνονται στο φως μιας τέλειας αδιαφορίας.
Μα, αυτό δεν είναι βιώσιμο. Πώς μπορούμε να αξιολογήσουμε τη βιωσιμότητα; Γιατί το βιώσιμο να είναι το αγαθό; Γιατί το “διαρκώ”, να είναι προτιμότερο από το “καίγομαι”;
Εκεί που χάρισα την κατάφασή μου. Δε χρειάζεται να το επαναλάβω, μόνο να το βεβαιώσω. Επιθυμώ την επιστροφή, όχι την επανάληψή της.