Είμαστε ή νιώθουμε ερωτευμένοι; Και τελικά τον έρωτα τον ορίζουμε ή έτσι τον περιορίζουμε;
Ο έρωτας ανήκει σε αυτούς που ζουν για να προσφέρουν τον εαυτό τους χωρίς αντάλλαγμα, και σε όσους είναι διατεθειμένοι να φτάσουν στα άκρα γι’ αυτόν.
“Ο έρωτας δεν δέχεται δεσμά” όπως ανέφερε ο Τομ Ρόμπινς. Η παράνοια και τα έντονα συναισθήματα που προκαλεί ο έρωτας, τρομάζουν, και έτσι οι άνθρωποι βιάζονται να δεσμευτούν. Συνεπώς, δεν αποδέχονται τους κινδύνους του έρωτα και αφήνουν τον φόβο της απώλειας να κυριαρχήσει.
Οι μεγαλύτεροι εχθροί του έρωτα είναι η κατοχή και ο εγκλωβισμός του. Αυτά σκοτώνουν τον έρωτα και μας απομένουν οι λέξεις και οι υποσχέσεις. Δεν είναι όμως η κατοχή που μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά η απόλαυση του έρωτα. Πώς κάνουμε άραγε τον έρωτα να μείνει;
Ο έρωτας δημιουργείται ξαφνικά, ίσως και στιγμιαία, απαιτεί όμως ελεύθερη βούληση και υπομονή για να κρατήσει, ίσως και για περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε.
Μπορούμε λοιπόν να αναγνωρίσουμε τις τάσεις φυγής του έρωτα, όταν οι φόβοι μας, όπως η ανάγκη μας να χαλιναγωγήσουμε τις σκέψεις μας, είναι μεγαλύτεροι από την ανάγκη μας να κυνηγήσουμε τα συναισθήματά μας.
Ανοίγοντας τους δρόμους της ελευθερίας οδηγούμαστε στην εξέλιξη και από εκεί και πέρα είναι στο χέρι μας να διατηρήσουμε το μυστήριο και συνεπώς να κάνουμε τον έρωτα να μείνει.