Ένα βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1953, όταν οι πληγές του Εμφυλίου, αλλά και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν είχαν κλείσει ακόμα στην Ελλάδα (αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή κλείνουν ολοκληρωτικά). Το περιεχόμενο του βιβλίου οδήγησε στη δίκη του Λουντέμη το 1958, με αποτέλεσμα την απαγόρευση κυκλοφορίας των έργων του και τον εκπατρισμό του στο Βουκουρέστι, ενω αργότερα, το 1967, ακολούθησε η αφαίρεση της ελληνικής του ιθαγένειας.
Το βιβλίο αποτελείται από 14 διηγήματα, τα οποία φανερώνουν τη φρίκη του πολέμου όχι τόσο μέσα από τα πεδία μαχών, αλλά από την απώλεια και τη συναισθηματική καταρράκωση σε ατομικό επίπεδο. Στα διηγήματα θίγονται πολλά θέματα, όπως η αδικία, ο αγώνας και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, η αυτοθυσία, η βοήθεια στον συνάνθρωπο, ο έρωτας, όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο της ταλαιπωρίας του πολέμου. Με τον ξεχωριστό λυρικό και γλαφυρό λόγο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στη διήγηση, συγκινεί και προκαλεί τον αναγνώστη να εμπλακεί σε ένα βαθύ επίπεδο με όλα αυτά τα θέματα.
Το έργο αυτό αποτελεί ένα μήνυμα ανθρωπιάς, όχι μόνο στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Ένα μήνυμα που εξυψώνει την ελεύθερη και ευαίσθητη φύση της ανθρώπινης ψυχής.