21/9/2020
Σε 4 μέρες, θα λείπεις ακριβώς 8 χρόνια. Σε 1 μέρα, θα έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε που μπήκε στη ζωή μου ένα γαλάζιο αγόρι. Μην στεναχωριέσαι που παρατάσσω δίπλα στην απουσία σου ένα τόσο όμορφο συμβάν. Με βοήθησε να είμαι δυνατή το Φθινόπωρο που έφυγες και που σε είδα για τελευταία φορά με λευκά ρούχα στο αγαπημένο μας χωριό. Λίγο μετά, αφού σε αποχαιρέτησα, περπάτησα στη γειτονιά με την ξαδέρφη μου και θυμάμαι να σκέφτομαι, αν ήξερες τη τελευταία φορά που το επισκέφτηκες ,ότι δεν θα ξαναγυρνούσες.
Πέρασαν τα χρόνια και το πράσινο παράθυρο της κουζίνας σκούριασε, οι λεβάντες δίπλα στα πιθάρια του παππού ξεράθηκαν κι εγώ άργησα να σε πενθήσω. Το χωράφι που με τόση αγάπη καλλιέργησες γέμισε κίτρινα φυτά και οι ρόδες των ποδηλάτων μας ξεφούσκωσαν, άγρια λουλούδια φύτρωσαν ανάμεσα στις σέλες και η μεγάλη πολυθρόνα κάτω από το ραδιόφωνο του μπαμπά γέμισε μούχλα. Μας πήρε καιρό, μα φέτος επιστρέψαμε στο χωριό και είπαμε να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη. Μονάχα στο μεγάλο καναπέ δεν μπορώ να κάθομαι και δίπλα στο τζάκι, είναι αδύνατον να υπερβώ την ψύχρα, την αίσθηση του άδειου χώρου και το γεγονός ότι θα ζεσταίνομαι δίπλα απ’ τη φωτιά χωρίς εσένα. Γι’ αυτό προτιμώ το καλοκαίρι, όπου όλα ανθίζουν χωρίς προϋποθέσεις του παρελθόντος.
Οι αναμνήσεις μας, μητέρα, πολλές φορές με πνίγουν και χάνομαι σε εικόνες του παρελθόντος, άλλες φορές όμως έχω τη δύναμη και τις αντιμετωπίζω μέσα από την παιδική ματιά και την απλότητα που μου έμαθες. Και είναι περίεργο γιατί, ενώ όλοι λένε ότι μοιάζω στον μπαμπά, κάτι τέτοια πρωινά σκέφτομαι πόσο σου μοιάζω. Όχι μόνο γιατί φοράω το ριγωτό σου φόρεμα στο σπίτι αλλά και γιατί οι σκέψεις μου ενέχουν μέσα τις δικές σου, η γλώσσα μου ενέχει τη φωνή σου και η αγάπη σου, για πάντα θα υπάρχει εντός μου, σαν φυλακή και ανθισμένη αυλή, με ήχους και χρώματα απ’ τις θάλασσες που διασχίσαμε.
22/09/20
Σε 3 μέρες, θα λείπεις ακριβώς 8 χρόνια και σαν σήμερα γνώρισα αυτό το μπλε αγόρι για το οποίο σου μίλησα εχθές. Μακάρι να ήσουν εδώ για να σου εξηγούσα με λόγια πόσο με στήριξε όταν έφυγες. Μετά από εσένα και τον μπαμπά εκείνος μου έμαθε τι σημαίνει η λέξη “αγάπη”. Η λέξη “αγκαλιά”, η λέξη “δημιουργία”, η λέξη “κατανόηση”, το ρήμα “μοιράζομαι”, το ρήμα “ακούω”, το μπλε αγόρι με το ποδήλατο, μου έμαθε τι σημαίνει “χαμογελώ με την καρδιά μου” και γι’ αυτό αναρωτιέμαι, αν είχατε συνεννοηθεί να με προσέχει όταν φύγεις.
Και ξέρεις πότε μου λείπεις περισσότερο; Το Πάσχα. Κάθε Μεγάλη βδομάδα σκέφτομαι το τελευταίο μας Πάσχα στο χωριό. Μαζεύαμε λουλούδια στον κάμπο, κάναμε κατασκευές στο σπίτι, ζωγραφίζαμε, τρώγαμε τα σπιτικά σου γλυκά και το βράδυ πηγαίναμε στην εκκλησία. Μια μικρή τελετουργία μύησης στα μυστικά της Άνοιξης και της ζωής. Ένα μάθημα για το πως η “μητέρα” μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Γιατί η αγάπη που δίνει στο παιδί της αποθηκεύεται για πάντα μέσα του και είναι έπειτα η αρχή για κάθε δημιουργία.
24/09/20
Αναρωτιέμαι αν έχει σημασία που αύριο θα λείπεις ακριβώς 8 χρόνια . Δεν με ακούς εξάλλου, και ενώ ξέρω ότι θα το ήθελες είσαι μακριά. Κι εγώ είμαι μακριά, αλλά ένας ουρανός μας χωρίζει κι αυτό με καθησυχάζει. Όλους, ένας ουρανός τους χωρίζει, και η μνήμη και η θέληση για ζωή είναι το μόνο φως, που σ’ αυτόν τον χάρτη ποτέ δεν σβήνει.
Σήμερα, νωρίς το βράδυ, ένα μικρό κορίτσι στη δουλειά μου διάβασε ένα βιβλίο για χελώνες, μια ιστορία για μικρά παιδιά. Συλλάβιζε την κάθε λέξη, κι όταν την ρώτησα αν καταλαβαίνει τι διαβάζει, μου απάντησε “σχεδόν τίποτα”, ούτε ‘γω καταλάβαινα. Δεν είχα δώσει σημασία. Μου αρκούσε που την έβλεπα να προσπαθεί, μου αρκούσε που έβλεπα τον αγκώνα της απαλά τοποθετημένο στο τραπέζι να αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου. Να επιμένει, να συλλαβίζει, να μην καταλαβαίνει, να μπερδεύεται, να αναστενάζει…μπροστά στο μυστήριο των άγνωστων λέξεων που ξεπρόβαλλαν μπροστά της. Και κει κατάλαβα, πώς κι εγώ σαν την μικρή, προσπαθούσα εδώ και μέρες, να σου πω ότι μου λείπεις. Και επειδή συλλαβίζω χρόνια τώρα άγνωστες λέξεις και κουβαλώ το βάρος της απουσίας, εσύ που σήμερα διάβασες αυτό το ημερολόγιο μνήμης, χαμογέλα και μην απελπίζεσαι.
Η ζωή είναι ωραία.