Κι αν η μουσική δεν υπήρχε; Κι αν δε μας συνόδευε στην καθημερινότητα μας; Κι αν δεν έντυνε τις αγαπημένες μας ταινίες; Κι αν δεν ήταν εκεί να φοδράρει τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές μας; Τι; Δε θα υπήρχε η ζωή; Όχι, η ζωή θα υπήρχε, όμως θα ήταν άχρωμη και πληκτική.
όταν περνάς
δώσ’ μου τα δυο σου χέρια
και τον κόσμο αν μ’ αγαπάς
Είναι η μουσική με όλα της τα πλούτη που δίνει πνοή και ανθίζει τις άγουρες ψυχές των ανθρώπων. Μέσα από τους στίχους των τραγουδιών και τη μουσική δημιουργείται ένας συναισθηματικός παράδεισος που οδηγεί στη συναισθηματική κάθαρση… ίσως και λύτρωση. Πώς να μείνουμε αλύγιστοι και αλώβητοι μέσα από το άκουσμα ενός τραγουδιού που μιλά στις ψυχές μας; Φτωχή στις γνώσεις μου για τη μουσική, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα σενάρια που πλέκει το μυαλό μου στο άκουσμα κάποιων τραγουδιών. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο «Μόχα» του Παύλου Παυλίδη, στο «Summer 78» του Yann Tiersen και στο «Απόγευμα στο δέντρο» του Αλκίνοου Ιωαννίδη που μόλις πατήσω το play, το μυαλό μου πάλλεται στο ρυθμό που υποδεικνύει το τραγούδι, στροβιλίζεται και χάνεται ανάμεσα στα σενάρια που δημιουργεί αβίαστα σαν βγαλμένα από κινηματογραφική ταινία.
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα.
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία…
Η λυσιτέλεια της μουσικής πλαταίνει και στη δημιουργία αναμνήσεων που ανεξίτηλα χαράζονται στο μυαλό. Αμέτρητες φορές πιάνω τον εαυτό μου να έχει συνυφάνει μια κατάσταση με συγκεκριμένο τραγούδι. Τόσο συγκεκριμένα, ώστε κάθε φορά που το ακούω, αισθάνομαι ότι τη βιώνω ξανά. Πώς να παραβλέψω το «Over the hill» της Monika, το «Το κύμα» του Κωνσταντίνου Βήτα και το «Wonderful Tonight» του Eric Clapton; Η μουσική και οι στίχοι δημιουργούν συγκινήσεις, χαρές και λύπες που πολλές φορές μετουσιώνονται σε δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων. Η μουσική είναι εκεί για τον άνθρωπο. Είναι εκεί, για να εκφράσει τον πόνο του, αλλά και τη χαρά του. Είναι εκεί στην καθημερινότητα του, στις προσωπικές του στιγμές και στους αγώνες του αποτελώντας μόνιμο συνοδοιπόρο και ικανό να τον στηρίξει σε όλη του τη ζωή. Από την άλλη, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη μουσική για να ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο. Μόνο με το άγγιγμα ενός κουμπιού και βρέθηκες δεκαετίες πίσω να τραγουδάς πλάι στην Joan Baez το «Joe Hill» στο φεστιβάλ του Woodstock το 1969 και στον Νίκο Ξυλούρη που εμφανίζεται στις μπουάτ το 1971. Έτσι, η μουσική λειτουργεί για τον άνθρωπο σαν πυξίδα για το μέλλον και σαν χρονομηχανή για το παρελθόν.
alive as you and me…”I never died, ” says he.
Η μουσική ενώνει, ο κόσμος γίνεται ένα κάτω από την ομπρέλα της μουσικής που διακρίσεις δεν κάνει, σύνορα δε βάζει, αλλά προστάζει αξίες της αγάπης και του αλληλοσεβασμού. Τα τραγούδια του Bob Dylan ασκώντας μεγάλη επιρροή στα κινήματα υπέρ των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων όπως το «Mr. Tambourine Man» άντεξαν τη φθοροποιό δύναμη του χρόνου καθώς διαφυλάσσονται στο μυαλό μας μέχρι σήμερα. Τα μονοπάτια της μουσικής είναι απέραντα. Παραδινόμαστε στη δίνη της και μας οδηγεί όπου εκείνη επιθυμεί. Συνεχώς αναζητούμε αχόρταγα νέους ρυθμούς, νέα τραγούδια σαν να μη μας αρκούν τα ήδη υπάρχοντα. Ναι, η εξέλιξη της μουσικής δε σταματά ποτέ γιατί τότε θα βαλτώσουμε, αλλά πάντα θα γυρνώ σε αυτά που με μάγεψαν έστω κι αν πέρασε καιρός. Πάντα θα γυρνώ σε αυτά γιατί είναι μέρος των αναμνήσεων μου, κομμάτι της προσωπικότητας μου.
With one hand waving free
Λόγια Πλάτωνα :«Η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα.»
Ναταλία Κιουτσούκη- Χατζηγεωργάκη