Τρέχω να συναντήσω τη ζωή όπως οι ερωτευμένοι προσδοκούν να συναντήσουν το άλλο τους μισό. Κάθε μέρα χάνομαι και πιο πολύ. Πόλεμος, εγκατάλειψη και πόνος. Τα βαριά μου δάκρυα κάνουν συντροφιά στης ψυχής μου τη θλίψη. Μαζί μου εσύ. Κι ο κόσμος ολάκερος. Είναι απίστευτο πώς οι άνθρωποι καταδικάζουν τους εαυτούς τους στο βωμό του κέρδους.
Φταίω εγώ; Φταις εσύ; Φταίει ο θεός; Ποιος θα αναλάβει ευθύνη για την παρακμή της ανθρωπότητας;
Έφτασε σούρουπο κι ακόμη βασανίζομαι, η νύχτα αυτή δε θα έχει τέλος. Είναι η κατάρα των ανθρώπων να ζούνε ξανά και ξανά τα λάθη τους.