“Δικά σου λεφτά,
είναι αυτά που έχεις φάει”
Τα λεφτά που έχεις στην τράπεζα,
δεν είναι δικά σου λεφτά.
Είναι των λογαριασμών,
του αυτοκινήτου, του σούπερ μάρκετ.
Όχι, όμως, δικά σου.
Τα λεφτά που έχεις κρύψει
και δεν ακουμπάς,
ούτε αυτά σου ανήκουν·
Γιατί, για πόσα χρόνια νομίζεις
θα τα έχεις στη γωνιά τους ξεχασμένα;
Και συλλογή να τα κάνεις,
μέχρι πότε θεωρείς
θα αποτελούν μέθοδο πληρωμής;
Όταν εμφανίσεις τα κρυμμένα σου,
τότε δε θα μιλάμε πια για διαφορά ισοτιμίας,
για υποτίμηση ή για υπεραξία·
Τότε θα αναφερόμαστε σε αυτά
ως απλώς βαμμένα χαρτιά·
Δικά σου, είναι τα λεφτά
που έγιναν εσύ·
Είναι τα λεφτά που έδωσες
για να “αγοράσεις” στιγμές·
Ακριβέστερα, είναι εκείνα
που αντάλλαξες για αναμνήσεις.
Αναμνήσεις που μια-μια
έπλασαν εσένα.
Τα λεφτά
δεν φτιάχνουν τον άνθρωπο·
Ο τρόπος
που τα χρησιμοποιεί, όμως, τον πλάθει.
Αυτά, λοιπόν, είναι δικά σου:
Τα λεφτά που μετουσιώθηκαν σε εικόνες
και συναισθήματα·
Αυτά που φυλάχθηκαν στο πιο ασφαλές μέρος,
στις γωνίες του μυαλού.
Εκεί κανείς δεν μπορεί να τα βρει,
γιατί κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχουν·
Κι ακόμα και αν ξέρει,
αγνοεί πλέον
το χρώμα, το σχήμα, την αξία τους·
Εκεί το πόσο σημαντικό είναι το καθένα
μόνο εσύ το καθορίζεις·
Δίνεις ή όχι υπεραξία στα βιώματα,
μη στηριζόμενος σε κανόνες αγοράς·
Και αν έδωσες ένα ποσό
για να “αγοράσεις” την ανάμνηση,
τώρα αυτή μπορεί να κοστίζει το διπλάσιο, αν το θες·
Επομένως, ναι!
Τότε γίνεσαι πλούσιος.
Comments are closed.