Ας συστηθούμε
Απ’ όταν με θυμάμαι γράφω και αυτό μου επιτρέπει να ορίζω το Α4 σπίτι μου.
Συνεπώς, εφόσον βρίσκεσαι εδώ, λέγε με Καλλιφώνη.
Το “κοινωνική” δεν ανήκει στους χαρακτηρισμούς που θα ακούσεις για μένα μα σκεφτόμουν πως “πρέπει κάποτε να αλλάξουμε”.
Εκεί με βρήκε η πρόσκληση ( και πρόκληση) συμμετοχής μου στο παρόν εγχείρημα και κατάλαβα πως ήρθε καιρός να ορίσω αυτό το “κάποτε”.
Και να ‘μαι .
Εδώ είναι το σημείο που συνηθίζω να αυτοπαρουσιάζομαι ή να επισυνάπτω σύντομο βιογραφικό σημείωμα ξέρεις, αντί προλόγου.
Μα αφού ήρθε καιρός να αλλάξω, αποφασίζω να το προσπεράσω – όχι να το παραλείψω – και να το αφήσω πάνω σου.
Νομίζω πως αυτό ταιριάζει καλύτερα στη λογική της “επικοινωνίας”.
Θεωρώ όμως απαραίτητο να υπερασπιστώ τη θέση μου εδώ.
Είμαι από αυτούς που ορίζουν την Τέχνη ανάγκη, επανάσταση, αντίσταση στη ματαιότητα του ανθρώπινου γένους και στη βαρβαρότητα των καιρών. Ο Σεφέρης τοποθετεί τις ρίζες της ποίησης στην ανθρώπινη ανάσα.
Κάτι που με οδηγεί στον παρακάτω συλλογισμό:
Η ποίηση είναι μορφή – για μένα υψηλότατη, μα καταλαβαίνω αν δεν συμφωνείς ,οπότε ας αρκεστούμε στη χρήση του όρου “μορφή”- της Τέχνης
Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα.
Συμπέρασμα: Η Τέχνη έχει της ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα
“Και τι θα γινόμασταν αν η αναπνοή μας λιγόστευε;”
Σκέφτομαι συχνά πως ανθρώπινη ύπαρξη δεν θα είχε νόημα χωρίς την Τέχνη και αμφιβάλλω αν η Τέχνη θα είχε νόημα χωρίς την ανθρώπινη ύπαρξη.
Παρά την απουσία του “κοινωνική” στους χαρακτηρισμούς που θα ακούσεις για μένα, πιστεύω στους ανθρώπους.
Μα πιστεύω στους ανθρώπους που καταλαβαίνουν πως “τα περιττά είναι τα ουσιώδη”, που ορίζουν κάθε μέρα ως πυροδότηση αλλαγής, που αναγνωρίζουν τα λάθη τους και δεν
αποφεύγουν τα επόμενα, που δεν προδίδουν τη θάλασσα μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πέντε έξι (βλ. Η Θάλασσα του Χριστιανόπουλου), που δεν κουράζονται, που υπερασπίζονται
μέχρι θανάτου τα “σπίτια” τους, που ενώ ξέρουν πως η ζωή είναι τόσο μικρή δεν αμφιβάλλουν αν αξίζει να την ξεκινήσουν.
Είναι φορές που απεχθάνομαι την κατάντια του ανθρώπινου γένους.
Παραθέτω Χρόνη Μίσσιο:
“Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.
Και η μόνη απάντηση που με πεισμώνει είναι ο στίχος της Κατερίνας Γώγου “σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος” και το – ίσως – ρητό του Γκάντι “γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο”.
Και ταυτίζω την “αλλαγή” με την “επανάσταση”- μα καμία επανάσταση δεν υπήρξε χωρίς την ανθρώπινη επικοινωνία.
Έτσι καταλήγω στον δεύτερο συλλογισμό:
Πιστεύω στο ανθρώπινο γένος
Τα θεμέλια του ανθρώπινου γένους στηρίζονται στην επικοινωνία
Συμπέρασμα: πιστεύω στην ανθρώπινη επικοινωνία
Επομένως, αν ρωτάς γιατί είμαι εδώ, θα σου πω γιατί πιστεύω σε σένα και υπόσχομαι πως “θα την αλλάξουμε τη ζωή”.
-Καλλιφώνη