Πάνω κάτω όλοι ξέρουμε τον στερεότυπο του μεσογειακού μεσήλικα. Ντύνεται πολύ απλά (στο σπίτι είναι πάντα με αμάνικη ξεθωριασμένη φανέλα), κάθεται στον καναπέ του και έχει 2-5 μικρά παιδάκια να τρέχουν κάτω από τα πόδια του. Μάλλον ο ήρωας της ιστορίας μας δεν δέχεται να υπακούσει σ’ αυτό τον τρόπο ζωής.
Λέγεται Jep Gambardella (Toni Servillo) ή όπως αυτοαποκαλείται «ο βασιλιάς της κοσμικότητας». Στο επάγγελμα συγγραφέας, ντύνεται με κομψά πολύχρωμα κοστούμια, διοργανώνει γραφικά πάρτυ και τα βράδια του τα περνάει με την συντροφιά πανέμορφων γυναικών. Ιδιαίτερα γοητευτικός, με εμβληματική προσωπικότητα, αντιμετωπίζει την ζωή και τους γύρω του με ιδιαίτερο κυνισμό. Σατιρίζει τους βερμπαλιστές και αλαζόνες συναδέλφους του, ειρωνεύεται τους τσαρλατάνους της καλλιτεχνικής σκηνής και απαξιεί να αναλωθεί σε επιφανειακές συζητήσεις.
Στα 65α χρόνια της ζωής του αναζητά την απόλυτη ομορφιά της ζωής περιπλανώμενος στην Αιώνια πόλη. Απ’ αυτή θέλει να αντλήσει έμπνευση για το νέο του βιβλίο. Στο ταξίδι του συναντά παλιούς φίλους αλλά και ερωμένες που τάραξαν το παρελθόν του. Ερωτεύεται, συγκλονίζεται με αλλοπρόσαλλες σκηνές της καθημερινότητας και δυστυχώς βυθίζεται στην θλίψη και στο πένθος.
Πίσω από τον φακό βρίσκεται ο βιρτουόζος σκηνοθέτης του σύγχρονου ιταλικού κινηματογράφου Paolo Sorentino που με έντονο φελινικό αφηγηματικό ύφος προσπαθεί να αποδώσει την δικιά του εκδοχή για την κατάκτηση της ευτυχίας. Μέσα από την ταινία του ασκεί έντονη κριτική και για τον σνομπισμό της υψηλής κοινωνίας και δείχνει στο κοινό την χάρη της απλότητας. Τα πολύχρωμα σκηνικά, τα άρτια σκηνοθετημένα πλάνα και η χαλαρωτική μουσική υπόκρουση δημιουργούν μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα στο μαγευτικό τοπίο της Ρώμης. Η εξέλιξη του πολυδιάστατου χαρακτήρα του Jep εκτυλίσσεται με σταθερό ρυθμό και αρκετά πειστικό τρόπο, πράγμα που οφείλεται στην άριστη ερμηνεία του Toni Servillo.
Η ταινία αρχικά απέσπασε μικτές κριτικές από το ιταλικό κοινό, μερικοί την χαρακτήρισαν ως ‘κακή απομίμηση τουLa Dolce Vita του Federico Fellini’. Ο ίδιος ο δημιουργός της ταινίας δεν αρνήθηκε της ομοιότητες του έργου του με το αριστούργημα του Fellini αλλά με τις ιδιαίτερες σκηνοθετικές πινελιές του Sorentino και το εκκεντρικό της αφηγηματικό ύφος η «Η Τέλεια Ομορφιά» κατάφερε να γίνει μοναδική και ανεπανάληπτη. Γι’ αυτό τον λόγο άλλωστε κέρδισε και το 2013 το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Η «Τέλεια Ομορφιά» αποτελεί ένα αριστούργημα του σύγχρονου ιταλικού κινηματογράφου. Μας παροτρύνει να αναζητήσουμε την χαρά για ζωή μέσα από βαθιά ενδοσκόπηση του εαυτού μας. Ο Sorentino γίνεται οδηγός μας σε ένα ‘περίπατο στον κήπο των αναμνήσεων’. Ας τον αφήσουμε λοιπόν να μας καθηλώσει!