Ο 21ος αιώνας και το νέο millenium έκαναν ευρέως διαδεδομένη μία έννοια η γέννηση της οποίας χρονολογείται λίγο μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, την Παγκοσμιοποίηση. Το 1945, στο Σαν Φρανσίσκο, εκπρόσωποι πενήντα χωρών συγκεντρώνονται μέσα σε ένα κλίμα συνεργασίας με σκοπό τη συγκρότηση του ΟΗΕ για την προώθηση και διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης ενώ το 1950 ο Ρομπέρ Σουμάν στη διακήρυξή του που αποτέλεσε την απαρχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης τονίζει πως η συνεργασία των εθνών κρίνεται απαραίτητη για την ευημερία των λαών. Έκτοτε, η έννοια της παγκόσμιας κοινωνίας αναπτύχθηκε έως την κορύφωσή της κατά τον τρέχοντα αιώνα.
Μια έννοια με πολλές όψεις που δημιούργησε αντικρουόμενες απόψεις γνώρισε υπέρμαχους αλλά και πολλούς επικριτές έφτασε σήμερα να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου. Άμεση πρόσβαση σε πληροφορίες που σχετίζονται με άλλα κράτη, ταξίδια αναψυχής σε προορισμούς του εξωτερικού, επαφή με νέες κουλτούρες και ιδέες, εμπόριο αγαθών, μόδες και διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις είναι μόνο λίγα από τα παραδείγματα που καταδεικνύουν την επιθυμία ή πολλές φορές και την ανάγκη των ατόμων να γνωρίσουν αυτούς που βρίσκονται πέρα από τα σύνορα της δικής τους χώρας.
Όπως κάθε άλλη πραγματικότητα,κατάσταση και πτυχή που σχετίζεται με την ανθρώπινη ζωή έτσι και η παγκοσμιοποίηση δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον λεγόμενο “κύκλο” της. Μια διαφαινόμενη κρίση και μία περίοδος ύφεσης βρίσκεται προ των πυλών με τα πρώτα σημάδια στην κοινωνία να έχουν γίνει ήδη αντιληπτά από το 2016 όταν στις 23 Ιουνίου ο Βρετανικός λαός αποφάσισε να αποσχιστεί από την ενωμένη Ευρώπη ολοκληρώνοντας την συμμετοχή του σε αυτήν το βράδυ της 31ης Ιανουαρίου του 2020. Σε συνέχεια αυτού του γεγονότος, δημιουργήθηκαν εσωτερικές αναταραχές σε κράτη όπως η Ισπανία και η Ιταλία όπου Καταλανοί και Λομβαρδοί αντίστοιχα επιδίωξαν την ανεξαρτητοποίησή τους. Η ενωμένη παγκόσμια κοινωνία είχε αρχίσει ήδη να παρακμάζει με τη σύμφωνη γνώμη του συνόλου της. Η έλευση του 2020 δεν έφερε μαζί της έναν αέρα ανανέωσης και πιο ελπιδοφόρο καθώς η ΕΕ μετρούσε ένα μέλος λιγότερο με τους πολίτες της να γίνονται όλο και πιο σκεπτικιστές απέναντί της, η Βρετανική κοινωνία πάσχιζε να διατηρήσει την ενότητα της με τους Σκωτσέζους και τους κατοίκους της Βόρειας Ιρλανδίας να επιζητούν την απόσχιση και τέλος το σύνολο των κοινωνιών ανά τον κόσμο έδειχνε το κακό του πρόσωπο προς τους πρόσφυγες του πολέμου της Συρίας όπου στη σκακιέρα της μάχης συμφερόντων έσπευσαν να μπουν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Τουρκία.
Και μετά πανδημία…..Ενάμιση μήνα περίπου μετά από την έναρξη της νέας δεκαετίας και με την παγκόσμια κοινωνία να βρίσκεται ήδη σε κρίση εμφανίζεται ο Covid-19 στο μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου. Η νέα αυτή δοκιμασία αποτελεί τη μεγαλύτερη δυσκολία που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο κόσμος μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αλλά δεν ήταν έτοιμος! Μακριά από κυβερνητικές αποφάσεις και πολιτικά παίγνια οι απλοί πολίτες γέμισαν με προκαταλήψεις και στερεοτυπικές αντιλήψεις. Διαμένοντας στην Κύπρο αυτό το διάστημα, μια χώρα που ζει από τον τουρισμό και κάθε χρόνο αγκάλιαζε εκατομμύρια ανθρώπους από όλο τον κόσμο, πραγματοποίησα μία ενδεικτική κοινωνική έρευνα προσωπικού ενδιαφέροντος καθώς έβγαινα για λόγους σωματικής άσκησης στους δρόμους της Λευκωσίας. Πέραν του ότι μία απλή ερώτηση από απόσταση 2 μέτρων φόβιζε τους ανθρώπους με αποτέλεσμα να με προσπερνάνε ή να με επιπλήττουν λέγοντάς μου να μην το ξανακάνω τα αποτελέσματα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά μπορούν να χαρακτηριστούν. Άλλοι θεωρούσαν υπαίτιους τους Κινέζους στιγματίζοντας έτσι 1,5 δισεκατομμύρια λαού ενώ άλλοι λιγότερο εξτρεμιστές έλεγαν πως απλά δε θέλουν κανέναν ταξιδιώτη από χώρα που έχει χτυπηθεί σοβαρά από την πανδημία. Ακόμα, σε παγκόσμιο επίπεδο πολλοί είναι οι λαοί που αρνούνται να συμπαρασταθούν στους πληγέντες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον υπουργό οικονομικών της Δανίας να λέει πως με τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων της χώρας του, τους οποίους αφουγκράστηκε και εκπροσώπησε στη συνεδρίαση της Οικονομικής επιτροπής της ΕΕ, οι Δανοί αρνούνται να πληρώνουν για την παροχή βοήθειας στην Ιταλία. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω ο ευρωσκεπτικισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος, δυνάμεις που προάγουν εθνικιστικές τάσεις και αντιλήψεις ενισχύονται και το σύνολο της κοινωνίας επιδίδεται σε μία “άγονη” εσωστρέφεια χωρίς να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες όλου αυτού!
Οι λαοί χρειάζονται ο ένας τον άλλον για να επιβιώσουν, να ευημερήσουν και να αναπτυχθούν και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Αν οι κοινωνίες κλειστούν στον εαυτό τους τότε το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων θα μειωθεί, η ανεργία θα αυξηθεί, οικονομίες θα παρακμάσουν, άλλες όπως η Μ.Βρετανία ίσως καταρρεύσουν χωρίς το εμπόριο καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρώην πρωθυπουργού Κάμερον το 2016 πριν το δημοψήφισμα “η Βρετανία παράγει αγαθά από τα οποία η εσωτερική κατανάλωση αντιστοιχεί μόλις στο 1/4” ενώ πλήθος χωρών των οποίων η επιβίωση εξαρτάται από εξωτερικές συναλλαγές όπως για παράδειγμα κράτη της καραϊβικής, ενδεικτικά αναφέρονται το Trinidad&Tobago και η Saint Lucia, που σύμφωνα με το tradingeconomics.com εισάγουν μέχρι και το 96% των απαραίτητων τροφίμων και αγαθών ίσως γνωρίσουν ανεπανόρθωτες ζημιές. Όπως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει ως μονάδα έτσι και οι κοινωνίες οφείλουν να λειτουργούν σε ένα κλίμα συνεργασίας, αλληλεγγύης, αμοιβαίου σεβασμού και εξωστρέφειας μακριά από προκαταλήψεις και στερεότυπα.
“Καθείς μόνος του είναι μια σταγόνα από νερό, ενωμένοι είμαστε ένας ολόκληρος ωκεανός!”
Comments are closed.