Η αλήθεια είναι πως η σχέση του ανθρώπου με το νερό παραμένει ένα μυστήριο. Σαφώς γνωρίζουμε πως αποτελεί βασικό συστατικό του σώματός μας, σε ποσοστό περίπου 70%, καθώς και ότι συμμετέχει σε απαραίτητες για τη ζωή διεργασίες. Το αίσθημα ασφάλειας και ελευθερίας, που οι περισσότεροι νιώθουμε μέσα στο νερό, έχει αποδωθεί στην υποσυνείδητη ανάμνηση της μήτρας. Μια συνθήκη η οποία ίσως μας απαλάσσει από το βάρος μας, τόσο το φυσικό όσο και αυτό της συνείδησης. Μελέτες έχουν συσχετίσει τη διαμονή κοντά σε υγρό στοιχείο με μικρότερη πιθανότητα εμφάνισης κατάθλιψης και καλύτερη ψυχική υγεία, βελτιωμένα επίπεδα εγκεφαλικής δραστηριότητας και υψηλή δημιουργική σκέψη.
Αν είχες να διαλέξεις ένα μέρος, στο οποίο θα μπορούσες αβίαστα και απερίσπαστα να αναλογιστείς τη ζωή σου, να θυμηθείς, να αναπολήσεις και να αξιολογήσεις όσα έχουν χαραχθεί στη μνήμη σου και σε έχουν στιγματίσει, ποιο θα ήταν αυτό; Δες το σαν μια πρόκληση- πρόσκληση- δοκιμασία, πες το όπως θέλεις, και αναρωτήσου, ψάξε γύρω σου για αυτό το μέρος. Ίσως όσο διαβάζεις το κείμενο αυτό να καταλήξεις κάπου…
What the water gave me (1938)
In the water the reflections are her images of life and death, happiness and sadness, comfort and pain, as well as her past and present. In the middle of these images lying Frida herself. She seems drowned in her imagination.
Θα μπορούσε κάποιος να είχε θέσει το ίδιο ερώτημα, το 1938, στην Frida Kahlo. Ίσως η ερώτηση να είχε γίνει πολύ πιο πριν και η καλλιτέχνις να αναζητούσε για χρόνια την απάντηση (ελπίζω εσένα να μην σου πάρει τόσο). Ίσως πάλι, η ίδια να γέννησε και την ερώτηση και την απάντηση την ίδια στιγμή, εκεί, ξαπλωμένη στην μισογεμάτη μπανιέρα της. Κοιτώντας το νερό, εκτός από την αντανάκλασή της, αντίκρισε την πιο αληθινή και ευάλωτη εικόνα της, πιθανότατα για πρώτη φορά. Σκάβοντας μέσα της, προσπερνώντας τις επιφανειακές στιβάδες και πηγαίνοντας προς άλλα χώματα, βρήκε του χρόνου τα παιδιά, όπως τραγουδάει η Χάρις Αλεξίου.
Αλήθειες που βούλιαξαν μαζί με τα όνειρά της, πόθοι και συγκινήσεις που εξερράγησαν με ορμή ηφαιστείου και αναδύθηκαν, μυστικά που είχε σκόπιμα και επιμμελώς κρύψει ή έστω νόμιζε, μνήμες που ο χρόνος θόλωσε ή διευκρίνισε. Όλα εκεί, να επιπλέουν στο νερό μαζί με εκείνη, η ζωή της η ίδια να την περικυκλώνει κατά έναν σουρεαλιστικό τρόπο. Μοιάζει τρομακτικό ακόμα και εκτός μπανιέρας. Όμως ποιος δεν επιζητά τέτοιες στιγμές καθαρότητας, απόλυτης καθαρότητας, σωματικής και ψυχικής; Ποιος δεν επιδιώκει να αφήσει έστω και για λίγη ώρα τον κόσμο του ολόκληρο μέσα σε λίγα λίτρα νερό, να νιώσει πως τουλάχιστον για το διάστημα αυτό, δεν χρειάζεται να αντισταθεί ούτε στη βαρύτητα…;
Αν από την άλλη φοβάσαι όσα το νερό δεν καταφέρει να παρασύρει στον πάτο, όσα θα αντικρίσεις στην επιφάνειά του, τότε θα σε συμβούλευα να γεμίσεις από τώρα την μπανιέρα σου. Ξεγυμνώσου με κάθε έννοια και αφέσου, αντιμετώπισε τους φόβους σου, σκέψου τα λάθη σου και καθόρισε τον τρόπο που θα τα διορθώσεις. Το νερό θα σου διδάξει πως η διαπραγμάτευση μαζί του πάντα θα είναι σκληρή, θα έχει απώλειες και αποκαλύψεις, όμως σε τελικό απολογισμό δεν θα το επέλεγες διαφορετικά. Και θα αγαπήσεις όσα επιπλέουν, γιατί μαζί τους θα επιπλέεις κι εσύ.
Η ιδιότητα αυτή του νερού θα μπορούσε να είναι μαγική. Παρέχει ένα ασφαλές περιβάλλον, στο οποίο σε καλεί να καταδυθείς και να αφεθείς. Να ανοίξεις το μυαλό σου και την ψυχή σου και να το αφήσεις να τα ξεπλύνει. Να επιτρέψεις στις διαλυτικές του ιδιότητες να σε αποσυνθέσουν και να σε συνθέσουν ξανά, αυτή τη φορά πιο σωστά. Να αραιώσει τον πόνο σου και να γεμίσει τα κενά σου. Να το αφήσεις να σου αποδείξει πως και που δεν αναπνέεις δεν αλλάζει κάτι, αφού ως τώρα ασφυκτιούσες. Και ύστερα να βρεις νέο νόημα σε κάθε επόμενη ανάσα σου!
So, lay me down
Let the only sound
Be the overflow
Pockets full of stones
Lay me down
Let the only sound
Be the overflow
Comments are closed.