Σε μέρη άγνωστα, να είμαστε ξένοι ανάμεσα σε ξένους. Εκεί θέλω να με πας. Να βγαίνω όπου θέλω, όποτε θέλω, όπως θέλω. Έλα να κάνουμε αυτά τα άγνωστα μέρη, γνώριμα. Να αποκτήσουμε στέκι και να έχουμε άποψη για όλα. Να μπορούμε να πούμε «ξέρω ένα μέρος…», αλλά το μέρος να μη μας ξέρει. Να μην μας γνωρίσει ποτέ… Εξάλλου, τουρίστες είμαστε.
Πάμε να δραπετεύσουμε. Μακριά από υποχρεώσεις, από ρουτίνες και καταπιέσεις, μακριά από γνωστούς, μακριά… μακριά από τους ίδιους μας τους εαυτούς, μέχρι και αυτούς τους βαρεθήκαμε… Έλα και μην αργείς, το πλοίο φεύγει.
Το πλοίο σαλπάρει και προλάβαμε τελευταία στιγμή. Λίγο ακόμη και θα το χάναμε… Μα, καλά, τι σκεφτόσουν, γιατί άργησες; Πάμε να πάρουμε κανέναν καφέ, το ταξίδι είναι μεγάλο.
Στο κατάστρωμα του πλοίου, για πρώτη φορά δεν με ενοχλεί ο αέρας. Ας φυσάει, ας φυσάει δυνατά μπας και διώξει την πλήξη από πάνω μας.
«Πού θες να πάμε;», ρώτησες.
«Μακριά», σου απαντάω.
«Πόσο πολύ;»
«Τόσο που να μην μπορώ να επιστρέψω ξανά», σου απαντώ.
Μα, τελικά, η Ελλάδα είναι μικρή, και η επιστροφή πιο σύντομη απ’ ότι περίμενα.
Και νιώθω ότι κάτι ξέχασα. Κάτι έμεινε πίσω… Γυρίζω να κοιτάξω. Μα, βέβαια,
Εσύ.