Είμαι ένας ωραίος, στρουμπουλός κύκλος. Έχω και διάμετρο, έχω και περίμετρο. Γενικά μετράω ρε παιδί μου. Και καλό θα ήταν να αφήσεις τις χορδές μου ήσυχες. Μ’ αρέσει να κρύβομαι μέσα στα γράμματα, κυρίως στα άλφα και στα όμικρον, να σκαρφαλώνω στις πορτοκαλιές και να τρέχω μαζί με τα παιδιά στο γήπεδο του ποδοσφαίρου. Δίνω φως στον κόσμο την ημέρα και μία φορά τον μήνα κάνω τους ανθρώπους να κοιτάνε ψηλά χαμογελώντας. Γενικότερα, είμαι ένα σχήμα με άποψη, ένα σχήμα με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ένα σχήμα αυτόνομο.
Μία μέρα γνώρισα εσένα. Εσένα σου άρεσαν οι καμπύλες μου, σου άρεσαν τα τόξα μου και οι ακτίνες μου. Όμως εσένα σου άρεσαν τα τετράγωνα. Οπότε ξεκίνησες να με πατάς από εδώ, να με πατάς από εκεί για να με…τετραγωνίσεις. Ήθελες η καμπύλη μου, που τόσο σου άρεσε στην αρχή, να γίνει γωνία, για να ταιριάζει στα κομμάτια που σου λείπουν. Αλλά όταν με πατούσες από τη μία, εγώ ξέφευγα από την άλλη. Εκεί που πήγαινα να μοιάξω με τετράγωνο, πάντα κάτι περίσσευε.
Άρχισες να μοιάζεις με εφαπτομένη: σου άρεσε μόνο ένα σημείο μου. Έσπαγες τους διαβήτες και μου έδινες χάρακες. «Είναι πρόβλημα να μην έχεις γωνίες. Δεν το λέω για μένα, αγαπημένε μου κύκλε, για το δικό σου καλό πρέπει να αποκτήσεις τέσσερεις ορθές γωνίες.». Και σε πίστεψα. Γιατί δεν μπορούσα να γίνω κι εγώ τετράγωνο; Μπορεί να είχα γωνίες, επίκεντρες και εγγεγραμμένες. Αλλά δεν ήταν αυτές οι ορθές, οι σωστές, οι ποθητές γωνίες του τετραγώνου. Είμαι μονάχα ένας κύκλος, σκεφτόμουν, κι όμως εσύ μ’ αγαπάς.
«Σ’ αγαπάω κύκλε μου, γι’ αυτό είμαι εδώ να σε στηρίξω για να γίνεις τετράγωνο.». Πόσο ευτυχισμένος κύκλος ήμουν που είχα εσένα να με βοηθήσεις να βελτιωθώ, να απαλλαγώ από την άσχημη καμπύλη μου και να αποκτήσω τέσσερεις ίσες πλευρές. Πόσο μισούσα αυτή τη διάμετρό μου που δε με αφήνει να λυγίσω και να φτιάξω γωνίες. Και την περίμετρο που δεν έλεγε να αλλάξει για να βοηθήσει την κατάσταση. Και είχα και αυτό το «π» συνέχεια μέσα στο αυτί μου να σε κατηγορεί και να λέει ότι με χειρίζεσαι.
Μία μέρα κοίταξα στον καθρέφτη και είδα το κατσιασμένο είδωλό μου. Αναστέναξα γιατί δε θα μπορούσα να γίνω ποτέ ένα όμορφο τετράγωνο. Δε θα μπορούσα ποτέ να… να τι; Γιατί ήθελα να γίνω τετράγωνο είπαμε; Ήθελα να πάψω να είμαι η πίτσα και να γίνω το κουτί. Επειδή εσύ χρειαζόσουν ένα κουτί.
Όμως εγώ θέλω να μείνω μέσα στην αλφάβητο, θέλω να κάνω ποδήλατο δίπλα στη θάλασσα, θέλω να τσουλάω στις κατηφόρες και να νιώθω τον αέρα στο πρόσωπό μου. Σε ευχαριστώ που μου θύμισες, λοιπόν, πόσο μ’ αρέσει που είμαι κύκλος.
Γιατί, εξάλλου, ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται.