Και ενώ πολύ περιμένουν να ακούσουν για αυτή την άσπρη λάμψη που θεωρητικά βλέπεις μετά τον θάνατο, μιλάω για την ζωή μετά το πανεπιστήμιο. Τότε που έρχεται η ώρα να φωνάξεις την μεταφορική για να μαζέψεις τα πράγματα σου και να γυρίσεις πίσω, εάν είσαι από αυτούς που σπουδάζουν εκτός του τόπου κατοικίας τους.
Είμαστε μόλις 18 χρονών όταν ξεκινάμε το πανεπιστήμιο. Γεμάτοι με τόσα όνειρα και τόσες ελπίδες. Δεν καταλαβαίνουμε από την αρχή που βρισκόμαστε. Βλέπουμε ένα μεγάλο αμφιθέατρο με τόσα άγνωστα πρόσωπα μέσα. Και κάπου εκεί μέσα, σε αυτά τα πρόσωπα, βρίσκεται και η παρέα που θα κάνεις και θα κρατήσεις μια ζωή. Όταν περνάς στο πανεπιστήμιο όλοι σου λένε για την παρέα που θα κάνεις αλλά εσύ, έτσι μικρός, λες πως όχι, έχω φίλους.
Και να σου, που περνάνε τα χρόνια και αλλάζει το μυαλό. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη διάλεξη που πήγα, όπου ο καθηγητής μας είχε πει πως μετά τον πρώτο χρόνο θα μας είναι δύσκολο να κάνουμε παρέα με άτομα που δεν είναι στην ίδια σχολή με εμάς ή παρόμοια έστω. Γελάσαμε. Και όμως είχε τόσο δίκιο.
Ύστερα από 4 χρόνια, στις ίδιες αίθουσες, να συζητάμε για τα ίδια πράγματα, να μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια καθημερινότητα κάτι άλλαξε μέσα μας. Αλλάξαμε και εμείς οι ίδιοι. Μπορεί να μην βλεπόμασταν κάθε μέρα αλλά κάπως είχαμε καταφέρει και είχαμε δεθεί ο ένας με τον άλλον. Και όχι μόνο με τους συμφοιτητές μας, αλλά και με τα άτομα που γνωρίζαμε σε συνέδρια και προσομοιώσεις. Και κάπου εκεί κάναμε και άλλους φίλους που θεωρούμε δικούς μας. Και ας είναι 508 χιλιόμετρα μακριά. Είναι δικοί μας.
Και τότε έρχεται η στιγμή του αποχωρισμού, τότε που περνάνε τα 4 ( ή και τα 5 ή και τα 6 ) χρόνια και έρχεται η ώρα για μερικούς από εμάς να γυρίσουμε στην πόλη μας, αφήνοντας πίσω τη μισή ζωή μας. Ναι, είναι μόλις λίγα χρόνια συγκριτικά με το πόσα χρόνια ζούμε. Αλλά εκεί κάναμε την αρχή. Εκεί μείναμε στο πρώτο μας σπίτι. Η πρώτη φορά που μένουμε μόνοι μας ( ή με έναν συγκάτοικο), τα πρώτα μας φοιτητικά πάρτι, οι πρώτες διαλέξεις που οι καθηγητές μας γέμιζαν με μεγάλα λόγια και μας “φούσκωναν” τα μυαλά, τα πρώτα μας μεθύσια που κατέληξαν σε μια φοιτητική λέσχη για πρωινό, τα πρώτα walk of shame, εκεί κάναμε τις πρώτες μας παρουσιάσεις μπροστά σε κοινό κρατώντας ένα χαρτί που έτρεμε και αυτό μαζί μας από το άγχος, η πρώτη σοβαρή σχέση ( ή και όχι) και άλλα τόσα πράγματα που μας κάνουν και νιώθουμε λες και ζούμε εκεί χρόνια. Στην πόλη που αγαπήσαμε σαν σπίτι μας. Το πρώτο δικό μας σπίτι.
Και τώρα που τελειώνει; Ποιο είναι το μετά;
Comments are closed.