Την ώρα που θα απελευθερώσεις
την καρδιά
και θα λειτουργήσουν
οι αισθήσεις,
τότε το σώμα θα ‘ναι που θα σ’ εγκαταλείψει.
Παραδομένο στις ανάσες,
η βραδιά θα πάρει το χρώμα που της αξίζει·
με την ψυχή στο χάιδεμα να εκτοξεύεται ψηλά,
το φιλί θα την ενσωματώνει
στον κόσμο τον απτό ξανά.
Πότε θα σπάσουν τα κουφάρια;
να πάρουν χώρο οι ψυχές;
Να καίγονται ελεύθερες, ωραίες,
νεανικές;
Πότε ο χρόνος θα παγώνει ;
για να κρατάει τη στιγμή ;
‘Οταν οι άνθρωποι ερμηνεύουν,
όχι πια επί σκηνής;
Έρωτα, δεν κάνεις ντυμένος.
Τη μέγιστη απόλαυση
γυμνός θα τη βιώσεις·
ακόμα κι αν ρούχα δεν φοράς,
πάλι έρωτα δεν κάνεις·
γιατί γυμνός, δεν είσαι.
Η σάρκα μένει
να ντύνει πάντα των ανθρώπων
τα μελανά σημεία·
“μελανά” γιατί ευάλωτα,
απροσδιόριστα και ορμητικά
ζωγραφίζουν
τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά
στο εσωτερικό του, χαρίζοντάς του
προσωπικότητά.
Όταν το φως μπει
στο έρεβος αυτής της αβύσσου·
όταν η ψυχή ξεγυμνωθεί,
σπάζοντας τις αλυσίδες του κορμιού,
τότε ο άνθρωπος ελεύθερος και αληθινός,
θα μπορέσει να κυνηγήσει
απώτερους ηδονικούς πόθους·