Κι αν ένιωσες άνθρωπε έστω και λίγο δυνατός
Αν ξέφυγες κλέφτικα για μια στιγμή
Από τούτο τον ρημαδιασμένο χείμαρρο
Που λέγεται ζωή
Τότε είσαι ευλογημένος
Ανήκεις κι εσύ στους τυχερούς
Τότε έχεις γευτεί έστω και λίγο την αγάπη
Κι έχεις αναμνήσεις να διηγείσαι
Μα ο πόνος ο αθεράπευτος
Δεν είναι οι αναμνήσεις
Αυτές τις έζησες
Και θα το συνηθίσεις
Ο πόνος ο δυσβάσταχτος
Δε φέρνει συγκινήσεις
Είναι η τρέλα του μυαλού
Δε μπορείς να τη νικήσεις
Διότι τα όνειρα κι οι προσδοκίες
Πηγαίνουν χέρι-χέρι
Σε κρατάνε όμηρο
Μακριά απ’ το ταίρι
Αυτό που πάντα θα πονάει
Και ποτέ δε θ’ αποφύγεις
Είναι τα όνειρα που πίστεψες
Και δε γίναν αναμνήσεις
Και σπάνια πιστεύεις διάολε
Αλλά όταν το κάνεις είναι τόσο δυνατό
Που λες δεν μπορεί
Τώρα φτάνω Ιθάκη…
Κι όμως έτσι είναι
Εσύ βρίσκεις την Ιθάκη
Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες μάθε να ξεχωρίζεις
Να παίρνεις δύναμη και να συνεχίζεις
Μετά απ’ αυτούς είναι πάντα η Ιθάκη
Αν δεν τους περάσεις
Ποτέ σου δε θα φτάσεις
Ποτέ δε θα γευτείς αληθινή αγάπη
Βάλε τέρμα σε ό,τι σ’ εμποδίζει
Σπάσε κανόνες και στερεότυπα
Κάνε αυτό που αισθάνεσαι
Δώσε χώρο στο συναίσθημα
Άκου την καρδιά
Κι άσε το μυαλό να σκέφτεται
Γιατί οι σημαντικότερες αποφάσεις
Είναι ενστικτώδεις
Γιατί εγώ ξέρω
Κι είναι κρίμα να το κρατήσω μυστικό
Πως μαζί σου γεύτηκα τον παράδεισο
Έστω και για λίγο…